Dansen over Grenzen was de titel van een afscheidsboek dat een aantal vrienden en collega’s in 2001 maakte ter gelegenheid van zijn afscheid na 34 jaar onderzoeks- en vormingswerk bij de FNV. In het boek zegt Agnes Jongerius over Wim: ‘een dynamische driehoek in zichzelf, een creatieve kleine zelfstandige. Loyaal aan de FNV en altijd in voor iets nieuws, als het maar beweegt’. 

Dansen over grenzen deed Wim graag, op allerlei vlakken. In de jaren zestig speelde hij veelvuldig accordeon op de Balkan, toen nog geheel achter het IJzeren Gordijn. Hij speelde met het Internationaal Danstheater en door de muziek ontmoette hij mensen die later ook bij hem in Nederland over de vloer kwamen. Bij de FNV verkende Wim Sprenger veel grenzen. Hij bracht onderzoekers in contact met vakbondsbestuurders en confronteerde gevestigde ideeën over rechten van werknemers en de rol van een vakbond met nieuwe ontwikkelingen in de maatschappij en veranderende arbeidspatronen. Na zijn jaren bij de FNV is hij daarmee doorgegaan; tot enkele weken voor zijn overlijden door uitgezaaide prostaatkanker was hij druk aan het werk.

De afgelopen vijftien jaar deed Wim onderzoek in internationale projecten en netwerken met onderzoekers uit onder meer Spanje, Portugal en Frankrijk. Hij werkte samen met Amerikaanse, Engelse en Belgische gedragswetenschappers en praktijkmensen. In zijn netwerk zaten wetenschappers, vakbondsmensen, onderzoekers van commerciële bureaus en van gouvernementele en non-gouvernementele organisaties. Belangrijk thema was hoe werknemers vertegenwoordigd kunnen worden tijdens de grote reorganisaties die plaatsvinden door globalisering en de financiële crisis. Is het mogelijk werknemers te betrekken en te equiperen voor geleidelijke verandering van werk en beroep en zo schoksgewijze verandering en ontslaggolven te vermijden? Wim wist de grenzen te doorbreken tussen de gevestigde Angelsaksische ‘Socio-Technical Systems Roundtable’ en een Europees netwerk van onderzoekers. Wim heeft best practices verzameld van werk-naar-werktrajecten met onderzoekers uit diverse landen, daarover geschreven en discussies georganiseerd.

Zoals ook blijkt uit het boekje uit 2001 was Wim Sprenger een innemend, creatief, maar ook bijzonder bescheiden mens. Hij kon geweldig accordeon en piano spelen, maar stond zelden op de voorgrond. Hij bewoog zich over grenzen en maakte verbindingen tussen mensen en thema’s, maar nooit met zichzelf als middelpunt. Op 25 augustus was zijn herdenkingsbijeenkomst in de Zuiderkerk in Amsterdam. Er waren bijna vierhonderd mensen, er werd prachtige muziek gespeeld en gezongen. Herdacht werd een vitaal en creatief mens, een fantastische vriend en (groot)vader. Wim werd 74 en bleef jong.