Voor de beste ervaring schakelt u JavaScript in en gebruikt u een moderne browser!
Je gebruikt een niet-ondersteunde browser. Deze site kan er anders uitzien dan je verwacht.
De wachttijd van Mette Tebbens was veertien maanden. Zij keek er al jaren naar uit om te reizen en heeft het geluk gehad dit nog net voor de coronacrisis te kunnen doen. Ondanks dat voelde het voor haar wel beknellend dat ze niet eerder met de master kon beginnen.

'Het is persoonsafhankelijk wat je uit de wachttijd wil halen,' zegt Mette. 'Het is makkelijk om lui te worden en in oude gewoontes te vervallen. Maar ik zou iedereen aanraden niet eerst een paar weken niks te doen en dan een baan te zoeken. Neem gelijk actie: Dus werk regelen als je wilt werken, en reizen als je wilt reizen en dat mogelijk is.'

'Mijns inziens was de informatie vanuit AMC over de wachttijd summier. Ik mistte tevens de betrokkenheid; alle banden waren weg, ik had geen idee wat er allemaal speelde. Zo wist ik niet eens dat het e-mailadres veranderd was in ‘umc’. Ingeschreven blijven was voor mij geen optie omdat ik al een studieschuld van een andere studie heb.

Om mijn reis te bekostigen heb ik veel gewerkt in de thuiszorg, waar ik al een bijbaan had. Ik help er een jongen met spierdystrofie van Duchenne (DMD). Hij heeft 24/7 hulp nodig. Na m’n reis heb ik die bijbaan weer opgepakt. Ik heb wel afwegingen gemaakt hierover, want ik wilde graag Corona gericht werk doen, aangezien ik geneeskundestudent ben. Maar wanneer ik in een ziekenhuis was gaan werken, mocht ik niet meer bij m’n cliënt met Duchenne. Daarom heb ik toch weer voor die baan gekozen. Daarnaast was ik met rijlessen begonnen, maar die stopten door de coronacrisis ook een tijd. Als ik klaar ben met m’n master ben ik achtentwintig. Dat vind ik niet erg; ik ben er eigenlijk wel blij mee, want ik sta sterker in m’n schoenen nu. Bovendien zie ik om me heen ook dat de meeste studenten wat ouder zijn.'