Ron is lang verbonden geweest aan de afdeling Taalwetenschap in Amsterdam. In 1964 begon hij met zijn studie Nederlands en ging verder in Algemene Taalwetenschappen, waarin hij in 1968 afstudeerde. De afdeling was in die tijd gevestigd in de Voetboogsteeg. Hoogleraar Ben Tervoort betrok Ron al snel bij het lesgeven en in 1970 werd Ron benoemd tot universitair docent.

Rons hoofdinteresse lag altijd bij taalpathologie; in het bijzonder bij de taalkundige symptomen van afasie, en later bij dementie. Hij werkte samen met verschillende medische centra in Nederland, waaronder het Dijkzigt ziekenhuis in Rotterdam en later het afasiecentrum van het Sint Lucasziekenhuis in Amsterdam. Hij was sterk van mening dat er methodologisch gedegen onderzoek moest worden gedaan naar de diagnostische instrumenten en therapeutische effecten van behandelingen op afasiepatiënten. Zijn proefschrift, dat hij in 1987 onder begeleiding van Tervoort afrondde, richtte zich dan ook op dit onderwerp. Ron vond het belangrijk dat logopedisten goed opgeleid zouden worden wat betreft de diagnose en behandeling van afasie. In de jaren ’80  werd hij hoofdredacteur van het Nederlandse tijdschrift Afasiologie en hij voerde deze functie vele jaren lang zeer consciëntieus uit. Gedurende drie maanden in 1977 bezocht Ron de Universiteit van Boston in de Verenigde Staten. Hij verwees vaak naar dit bezoek als een inspirerend onderdeel van zijn carrière.

Als docent stond Ron bekend om de hoge standaard die hij verwachtte van zijn studenten, zowel in hun denken als in hun schrijfvaardigheid. Hij was uren bezig met het verbeteren van schrijfopdrachten, die altijd vol commentaar werden geretourneerd. Dezelfde hoge standaard verwachtte hij van zichzelf; hij werkte dag en nacht vele uren en vond dat hij niet minder zou kunnen doen. Rons hoor- en werkcolleges waren populair en hij maakte altijd tijd voor zijn studenten.

Met zijn uitgesproken Amsterdamse accent en droge gevoel voor humor was Ron een bekend en opvallend figuur in het Bungehuis, de voormalige locatie van Algemene Taalwetenschappen, waar hij vele jaren gewerkt heeft. In 2007 ging hij met vervroegd pensioen en tragisch genoeg werd kort daarna bij hem de ziekte van Alzheimer vastgesteld. Ron was zeer trots op zijn twee kinderen, Anna en Niels. Zijn zoon is neuroloog bij het Alzheimercentrum en tevens een van de directeuren van het Brain Research Centre in het Amsterdam UMC. Onze gedachten zijn bij zijn familie.

Namens de afdeling Taalwetenschap,
Anne Baker, hoogleraar Algemene taalwetenschap