In 1994 onderscheidde de overleden Belgische dramaturge Marianne van Kerkhoven twee soorten dramaturgie: minor en major. De eerste heeft betrekking op de tijd en plaats van de theaterproductie - 'dat wat op menselijke schaal kan worden begrepen'. Maar 'voorbij het theater ligt de stad en voorbij de stad de hele wereld en zelfs de hemel met al zijn sterren', het domein van de grote dramaturgie. Kerkhoven drong erop aan dat het nu 'uiterst noodzakelijk' is dat we onze aandacht richten op de grote dramaturgie. 

Klimaatverandering wordt door filosoof Timothy Morton omschreven als een 'hyperobject' - een entiteit met zulke enorme temporele en ruimtelijke dimensies dat het traditionele ideeën over wat een 'ding' is, tenietdoet. We zijn niet in staat hyperobjecten rechtstreeks te ervaren, aldus Morton, 'dus hebben we filosofie en kunst nodig om ons te helpen begeleiden'.  Opera, uitgevonden bij de geboorte van de moderne tijd, gaf vorm aan de nieuwe wetenschappelijke, antropocentrische visie op de wereld: tijd en ruimte gemeten; plaatsen veroverd; Orpheus domineert de rotsen, bomen en beesten met zijn lied. De rotsen, bomen en beesten moeten nu hun eigen lied weer opeisen.

Prof. dr. N. Till, bijzonder hoogleraar voor Muziektheater en Opera: Opera in the Age of Environmental Emergency.

Deze oratie is hier live te volgen.