‘Ik twijfel waar ik moet beginnen. Maar laat ik gewoon bij het begin beginnen. In mijn geval is dat lastig, omdat ik Niet Aangeboren Hersenletsel (NAH) heb.’ Zo begint UvA-alumnus Jelle van Liempt zijn boek Bestemming bijna bereikt, waarin hij op zoek gaat naar zijn verleden en zijn passies. Dat valt niet mee met NAH, want een geheugen had hij niet meer. Door het schrijven heeft hij wel weer wat teruggekregen: de ene herinnering riep weer een volgende herinnering op: ‘Een soort herinneringstraining’.

De zoektocht naar zijn herinneringen en naar wat hij nog wel kon

Vijf jaar geleden, op een avond in oktober, botste Jelle op zijn fiets met een auto. Hij kreeg een hersenbloeding en werd maanden in coma gehouden. Toen hij daaruit ontwaakte, begon de zoektocht naar zijn herinneringen én naar wat hij nog wel kon: ‘Ik ben zoals iedereen, maar ik ben gewoon beperkt. Ik heb mijn fysieke beperkingen.’ Voor het ongeluk kon Jelle veel: ‘Ik heb twee studies afgrond, de Dam tot Damloop gedaan, de marathon gerend, de Nijmeegse Vierdaagse gelopen, yo hablo muy bien Espanol, een leven opgebouwd als docent, vrienden gemaakt, kandidaat gestaan, altijd voor en met alles hard bezig geweest.’

Bestemming bijna bereikt

Tijdens het herstel merkte Jelle dat schrijven hielp om zijn geheugen stukje bij beetje terug te krijgen. Zijn herinneringen werden later samengesteld tot een boek. ‘Aangezien de medische wetenschap steeds meer kan, zullen steeds vaker mensen na een zwaar ongeluk in leven blijven. Vijftien jaar geleden was iemand na een ongeluk als het mijne misschien niet meer blijven leven. Ik gelukkig wel, maar dus wel met NAH. En voor mij en al die mensen die nog gaan komen is het belangrijk dat mensen weten wat NAH betekent. Er niets mis met mijn hoofd, maar soms moeten mensen wel wat meer geduld hebben. Of af en toe even helpen.’