‘Laten we maar een potje gaan pingpongen.’ Na een paar mondelinge vragen wist de examinator genoeg. ‘Je weet alles al. Stel jij de vragen maar.’ De briljante studente droeg hoge hakken, een paardenstaart tot op haar billen en haalde haar doctoraal examen algemene chirurgie op haar sloffen. Barbera Honnebier wist al op haar twaalfde: ik word plastisch chirurg.

Soms gekleed in kokerrok als Marlene Dietrich wilde ze àlles kunnen, na haar gymnasium bèta. ‘Bar was typisch gamma’, zegt haar moeder. ‘Je gaf haar een lap stof en ze knipte er zo een prachtig jasje of jurk uit.’ Via couturier-huisvriend Frank Govers was Barbera’s belangstelling voor mode gewekt. Ze werd mannequin, na twee keer aan de UvA te zijn uitgeloot, en verdiende daar veel geld mee. Ze hockeyde, kon fantastisch koken, had legio vrienden en was gangmaker op feestjes. Een schoolvriend van het Vossius-gymnnasium: ‘Bar was sexy, reed op een Puch met hoog stuur en kon je hoofd op hol brengen’.

Maria Barbera Odilia Mathilde Honnebier was de oudste van zes kinderen die langs ziekenhuisbedden renden wanneer hun vader, gynaecoloog Willem Honnebier, zijn patiëntenronde deed in het Wilhelmina Gasthuis. Bij de laatste bevalling in het gezin Honnebier keken de kinderen toe. Er mocht veel in huize Honnebier, maar er moest ook hard gestudeerd worden. 

Barbera borduurde voort op het proefschrift van haar vader die concludeerde dat de geboorte van een kind in diens hersens wordt bepaald. Zijn dochter ontdekte dat de biologische klok van de moeder het geboortetijdstip opdringt aan het kind. Daarmee promoveerde ze in 1993 cum laude bij hersenonderzoeker Dick Swaab en verwierf ze de Organonprijs voor endocrinologie plus de Snoo-van ’t Hoogerhuysprijs voor excellent medisch onderzoek. 

Tijdens haar fellowship aan de Cornell University in Ithaca, New York, kocht ze een motor die na een slippartij in de sneeuw op slot werd gezet door haar hoogleraar. ‘Barbera was behoorlijk wild,’ zegt promotor Swaab. Haar keuze voor craniofaciale chirurgie bracht dokter ‘Honey-Bear’ via Hawaii, Oregon en Pennsylvanië naar het academische Arkansas Kinderziekenhuis in Little Rock. Ze verrichtte wonderen bij kinderen met aangeboren gezichtsafwijkingen en verminkingen door brandwonden of ongelukken.

Talloze kinderen gaf ze een toekomstperspectief, ook buiten de VS. Eens per jaar leidde ze een medisch team in ontwikkelingslanden. Ze was korte tijd getrouwd en bleef trouw aan de vlecht op haar rug. Ze gaf als enige de ziekenhuisportier een hand en financierde zelf het zomerkamp voor armlastige patiëntjes. 

Ze stierf aan kanker, 54 jaar jong. De rouwdienst was verpletterend: ‘Er is een engel naar de hemel gegaan’. Bij Barbera’s herdenking op 19 april in de Amsterdamse Jacob Obrechtkerk was de urn uit Little Rock bedekt met een lap stof boordevol pailletten.