Wat vind je het leukste aan je werk?

De vrijheid bij het doen van onderzoek spreekt me het meeste aan. Die leidt in ieder geval tot een beter begrip bij mezelf, en vaak tot verrassende inzichten en nieuwe resultaten. Hoewel dat een langdurig en, bij tijd en wijle, frustrerend proces kan zijn, is het creëren, begrijpen en goed beschrijven van nieuwe kennis en inzichten heel bevredigend. Overigens vind ik ook onderwijs erg leuk – ik ben enthousiast over mijn vakgebied, en het is leuk om daarover te vertellen en te zien dat dat, af en toe, ook 'neerslaat' bij de studenten. Tenslotte ben ik erg blij dat het er alle schijn van heeft dat we de COVID-19 pandemie achter ons hebben gelaten. Het is fijn om weer direct contact met collega’s en studenten te hebben.

Op welk project van het afgelopen jaar ben je het meest trots?

Het afgelopen jaar heb ik, met mijn coauteurs, goede vorderingen gemaakt met het beter begrijpen van prijsvolatiliteit (de mate van beweeglijkheid van de koers, red.) op financiële markten. Dit deden we met behulp van laboratoriumexperimenten. Zo hebben we laten zien dat markten instabieler worden als handelaren onder minder tijdsdruk werken, maar ook als ze een kortere investeringshorizon hebben. Daarnaast blijkt dat, als handelaren op financiële markten denken in termen van rendementen in plaats van in prijzen, marktvolatiliteit typisch groter is.

Ik word ook vrolijk van de cyclus waarin onderzoek zich soms beweegt. Zo’n 20 jaar geleden heb ik, samen met mijn goede vriend Maarten Pieter Schinkel (ook van UvA EB), een artikel geschreven ('Forced Freebies') over regulering op de energiemarkt, dat toen niet veel aandacht kreeg, maar bijzonder relevant lijkt te zijn voor de huidige discussie over het prijsplafond. We hebben hierover recentelijk, ook met anderen, in ESB en het Financieele Dagblad geschreven. We zijn nu, samen met onze promovendus Simon van Tartwijk, druk bezig met het ontwikkelen van een theoretisch model.

Wat weten collega’s waarschijnlijk niet van jou?

Ik werk al sinds 1995 aan onze faculteit, dus veel geheimen heb ik niet meer. Mijn Friese accent heb ik in al die jaren niet weg kunnen werken. Het is directe collega’s en studenten wellicht opgevallen dat mijn linkerwijsvinger onvolmaakt en onbruikbaar is: een aangeboren afwijking die betekent dat ik vaak met mijn middelvinger, in plaats van wijsvinger, zwaai. Ik hoop daarmee niet al teveel collega’s onverhoopt beledigd te hebben! Wat voor de meeste collega’s wellicht wel onbekend is, is dat ik, bijna 20 jaar geleden, mijn vrouw heb ontmoet in het kader van het onderzoek dat ik destijds voor het bovengenoemde Forced Freebies artikel gedaan. Zo groot kan de impact van onderzoek zijn!