Het bos was eeuwenlang een angstaanjagende plek vol gevaren zoals wilde dieren en rovers, waar de mens zich nietig voelde. Vanaf de 18e en 19e eeuw begonnen kunstenaars, filosofen en natuurgeleerden echter de schoonheid en verhevenheid van bossen te erkennen. Tegelijkertijd groeide het besef onder denkers zoals Alexander von Humboldt en Henry David Thoreau dat bossen ernstig bedreigd werden, wat leidde tot de opkomst van natuurbescherming en protesten tegen ontbossing. Norbert Peeters’ lezing onderzoekt deze verschuiving van het bos als bedreigend naar het bos dat zelf bedreigd wordt.