Public shaming

Is voetbalorganisatie FIFA verantwoordelijk voor de schendingen van de arbeidsrechten van migrantenarbeiders in Qatar? Antoine Duval is senior onderzoeker in het sportrecht (Asser Instituut) en belicht in deze video de strijd van vakbonden en NGO's om de FIFA te dwingen verantwoordelijkheid te nemen. Het meest effectief was de strategie van public shaming, schrijft hij in dit artikel. De enorme aandacht voor het lot van arbeidsmigranten zette hun benarde situatie op de mondiale agenda.

One Love bands

De FIFA verbood op het laatste moment de One love bands met de regenboogkleuren, omdat het sport met politiek zou vermengen. Het protest was onmiskenbaar: de spelers van Engeland knielden vlak voor de aftrap van hun WK-wedstrijd tegen Iran en het Iraanse elftal zong het volkslied niet mee. 'Heel dapper van de Iraanse spelers', zegt Daniela Heerdt (Internationaal sportrecht, Asser Instituut) in de Volkskrant. Ze is in Qatar en zag dat mensen met verrekijkers en camera's Iraanse supporters in de gaten hielden. 'Vooral vrouwen. Die mogen in Iran niet het stadion in, en hier wel. Ze zorgden ervoor dat ze niet als supporters van Iran herkenbaar waren.'

'Wie nu nog kritiek heeft op het WK in Qatar komt veel te laat', zegt Daniela Heerdt in Trouw. 'Maar het aankaarten van de misstanden heeft wel impact gehad. Er is wel degelijk wetgeving veranderd in Qatar, ten gunste van mensenrechten voor arbeiders.' 

Lichtpuntje

Yvonne Donders, hoogleraar Internationale mensenrechten, is ook kritisch over Qatar. Toch noemt ze ook een lichtpuntje: 'De FIFA heeft nu zelf ook erkend dat ze een fout hebben gemaakt bij de toewijzing van het WK, al was dit misschien vooral vanwege de corruptie. Maar daarmee zeggen ze ook dat ze een verantwoordelijkheid hebben. Ik hoop dat dat gaat schelen voor de toekomst.'