Met hun video’s belichten de studenten onderwerpen die laten zien dat de geschiedenis niet ophoudt, maar doorwerkt in het heden – van de Indische gemeenschap in Geuzenveld-Slotermeer tot Keti Koti en het leven met een koloniale achternaam.

De focus ligt daarbij op persoonlijke ervaringen, vertelt universitair docent geschiedenis Paul Knevel, een van de begeleiders van het project. ‘Door in te zoomen op kleine verhalen maken de video’s grotere structuren en historische processen tastbaar. Het verleden gaat pas echt leven als je ziet hoe mensen zich ertoe verhouden en hoe het hun leven en identiteit tot op de dag van vandaag beïnvloedt.’

Snelkookpan

In het project Biografie van Amsterdam bouwen studenten van de masteropleiding Publieksgeschiedenis aan een zich voortdurend uitbreidend portret van de geschiedenis van de stad Amsterdam en haar inwoners. Ieder jaar maken groepjes studenten korte documentaires over een bepaald thema; in eerdere edities kwamen bijvoorbeeld het studentenleven, openbaar vervoer en het Amsterdam van de jaren vijftig aan bod. De video’s worden onderdeel van de collectie van het Amsterdam Museum.

Het project is een soort snelkookpan, vertelt Knevel. ‘De studenten krijgen vier weken de tijd om de documentaires te maken. Daardoor moeten ze snel schakelen en leren ze in korte tijd heel veel: van contacten leggen tot storytelling, en van opnemen tot monteren. Wat het extra leuk en leerzaam maakt, is dat ze ook begeleid worden door professionele tv-makers en journalisten. Als Hans Goedkoop de voice-overs inspreekt, geeft dat direct nieuwe energie.’

Visuele vertelling

Een andere grote meerwaarde van het project, zegt Knevel, is dat het de studenten leert denken in visueel aantrekkelijke narratieve vormen. ‘Historici zijn vooral tekstgericht, maar we hebben natuurlijk te maken met een heel visuele cultuur. Bij Biografie van Amsterdam leren studenten hoe je een verhaal vertelt dat er historisch gezien toe doet en tegelijkertijd visueel aantrekkelijk is. De combinatie van persoonlijke ervaringen, archiefbeelden en een visuele vertelling blijkt ieder jaar weer goud waard om het verleden dichterbij te brengen.’