De sfeer in Pakhuis de Zwijger is warm en enthousiast. Opleidingsdirecteur Umberto Olcese verwelkomt iedereen met een welkomstpraatje. “Vandaag zullen we feestelijk reflecteren op onze master, terugkijken naar successen uit het verleden, maar boven alles: vooruit kijken.”

Het is kenmerkend van Interdisciplinair onderwijs om vooruit te lopen op de tijd, bevestigd ook de volgende spreker Rector Magnificus Peter Paul Verbeek. Hij benadrukt dat het niet alleen een feest is voor de opleiding, maar ook voor de hele universiteit. “Jullie hebben een ruimte gevonden tussen vakgebieden, maar ook tussen de academie en de maatschappij. Daarmee zijn jullie een rolmodel voor andere faculteiten aan de UvA.” Peter-Paul Verbeek vertelt dat de UvA trots is op zijn decentralisering, maar dat dat ook uitdagingen met zich meebrengt. In de toekomst zullen alleen maar meer bruggenbouwers nodig zijn zoals de master Brain and Cognitive Sciences en het hele Instituut voor Interdisciplinaire Studies. “Interdisciplinariteit wordt een groot speerpunt in ons aankomende strategische plan voor de universiteit”.

Vervolgens neemt Lucy Wenting het woord. Zij stond twintig jaar geleden aan het begin van de opleiding, terwijl ze ook net moeder was geworden. “En als je denkt dat het moeilijk is om een kind op te voeden, probeer dan maar eens een interdisciplinaire master op te zetten.” Wat ooit begon als een collegereeks werd een summerschool, en groeide het jaar daarop uit tot de eerste editie van de master. Toen stond het curriculum nog veel meer vast: interdisciplinariteit in een master was al revolutionair genoeg. Naar verloop van tijd is het programma vrijer geworden, en werd de inloop van studenten ook interdisciplinairder. Nieuwe interdisciplinaire bachelors ontstonden zoals psychobiologie en neurolinguïstiek. Het bleef een uitdaging om flexibel te blijven en vooruit te kijken. “Dat kost veel tijd en energie, maar creëert open-minded onderzoekers. En dat is het meer dan waard.”

We vervolgen de middag met een lezing van professor Morten Kringelbach, neurowetenschapper van de Universiteit van Oxford. Hij heeft veel onderzoek gedaan naar geluk en blijheid. Hij vertelt over sleuteleigenschappen van gelukkige mensen: kindness, fun en curiosity. “Studenten moeten niet leren om slim te zijn, maar om nieuwsgierig te zijn.” Een student vraagt: “Als dit de sleutel tot geluk is, waarom zijn zoveel mensen dan niet aardig, leuk of nieuwsgierig?” Kringelbach lacht. “Goede vraag. Mensen twijfelen soms om zo te zijn omdat ze denken dat er maar zoveel liefde is om te geven, terwijl liefde oneindig is. Je kan houden van één kind, maar ook van 13 kinderen. Je moet alleen vertrouwen dat de hoeveelheid liefde die je geeft gelijk zal staan aan de hoeveelheid liefde die je krijgt. En dat lukt niet iedereen.” Deze uitspraak past perfect bij de rest van de avond. Kindness, fun en curiosity is diep geworteld in deze gemeenschap.

Dit komt ook mooi naar voren tijdens de paneldiscussie. Zes verschillende betrokkenen van de opleiding nemen plaats op het podium van Pakhuis de Zwijger: domeincoördinator Cognitive Neuroscience Romke Rouw, domeincoördinator Cognitive Science dr. Jelle Zuidema, oud-directeur en domeincoördinator Translational Neuroscience dr. Harm Krugers, voorzitter van het alumninetwerk Margot Steijger, docent en sleutelfiguur prof. dr. Richard Ridderinkhof en huidige MBCS student Max Gippert. Aan de hand van een quiz duiken ze de geschiedenis in, en bespreken ze de toekomst. Huidige opleidingscoördinator Vincent Tijms leidt de discussie, en begint met een kleine inleiding: “In het begin was het programma uniek binnen het werkveld. Ondertussen ontwikkelt de wereld met ons mee. Dit daagt ons uit om nog meer de grenzen van het veld op te zoeken, want aan de randen liggen altijd de grootste en belangrijkste uitdagingen.”

Wederom wordt de kracht van de mensen binnen het programma onderstreept. Zoals dr. Jelle Zuidema zegt: “Omdat de studie interdisciplinair is, zit de klas vol met verschillende studenten met een andere expertise en kennisniveau. Daarom is de gemeenschap zo belangrijk: we kunnen en moeten altijd van elkaar blijven leren.”